Marokko/Spanje, maart 2014
We wisten dat Peter Buitelaar over een paar dagen
motortour zou hebben met Engelsen, maar geheel onverwacht komt hij langs in
Fint. Ook hij is blij verrast ons daar te treffen. Heel gezellig om elkaar na
een jaar weer te zien. Na een week Fint begint onze drink- en etensvoorraad
enigszins op te raken en daarom doet Mike met de quad boodschappen in
Ouarzazate. Er is een Frans stel met een 26 jaar oude Peugeot truck bij ons
komen staan, Philippe en Geraldine. Ze spreken aardig Engels, dus kunnen we ook
nog een leuk gesprek met elkaar voeren. Na een paar dagen vertrekken de Fransen
en hiervoor in plaats komen er busjes met hippies. Een bus komt meteen vast te
zitten in het zand en Tosh bijt ook nog een stuk van een oor af van een hippiehond.
We helpen de hippies uit het zand te komen door ze onze rijplaten te laten
gebruiken. Maar het is duidelijk dat het weer tijd is om verder te rijden.
Hoge Atlas
Via de Tizi ’n Tichka bergpas naar Marrakech en dan
verder noordelijk naar het kurkbos bij Kenitra. Omdat het te hard waait om over
te gaan met de boot naar Spanje, staan we hier een paar dagen, met lekkere
temperatuur (32 graden). Mike ziet opnieuw een landschildpad in het bos. Een
vrouw biedt ons paddenstoelen aan die ze net heeft geplukt, maar we hebben te
weinig kennis van paddenstoelen en vertrouwen ze niet.
We halen drinkwater en stroom op de camping in Martil,
die propvol staat. De volgende dag rijden we naar Ceuta, waar een beste file
voor de Marokkaans/Spaanse grens staat. Komt waarschijnlijk omdat de boten de
dag ervoor niet voeren. Ondanks deze drukte zijn we toch nog in 1,5 uur, zonder
problemen, over de grens. Opnieuw wordt in Spanje om de papieren van Tosh
gevraagd. Onderweg hoorden we al dat er hondsdolheid in Marokko is, waar een
Duitse toeriste aan is overleden. Ook zouden alle Marokkaanse honden worden
vergiftigd, dan wel doodgeschoten, om verdere besmetting te voorkomen. We
hebben inderdaad weinig honden gezien dit jaar.
In Ceuta kopen we een bootkaartje voor € 157. Met een
windkracht 6/7 op de boot zitten, is geen pretje. Vanwege de harde wind mogen
we van het bootpersoneel niet in de truck blijven zitten, maar we staan zo
klemgeparkeerd in het laadruim, dat we de daf niet meer uitkunnen. De truck
zwaait gevaarlijk over en wordt vastgesjord met banden aan het dek. Wij worden
bijna zeeziek.
In Spanje nemen we de kustweg N340 om een mooi overnachtingsplekje
te zoeken. Marbella, Malaga, Torre del Mar, Nerja en Maro. Toeristische en soms
mooie kustplaatsen, maar geen geschikte plekken om een paar dagen te blijven staan.
We parkeren de truck tussen Maro en La Herradura op een klif met prachtig
uitzicht.
Een stuk voorbij Almeria rijden we naar een natuurgebied,
Cabo de Gata, en parkeren de truck in San Jose aan het strand en de baai. Omdat
het voorseizoen is, zijn veel winkels en alle pizzeria’s helaas nog gesloten.
Door Cabo de Gata rijden we via Carboneras naar een leuke baai (Playa
del Algarrobico) waar we rustig kunnen staan, als je maar geen stoelen en tafel
buiten zet. Zet je dit alles wel buiten, dan ben je volgens de guardia civil
aan het kamperen en wordt je weggestuurd. In het gebied waar we staan, zijn
vroeger filmopnames gemaakt voor “Lawrence of Arabia”. Een stukje voor
Villaricos, waar een rivier uitmondt in de zee, ontmoeten we Rose en Fer en
hondje Goofy, die we vorig jaar in Safi in Marokko hebben leren kennen. Rose en
Fer hebben een mooie overnachtingsplek voor ons uitgekozen, waar we veel
privacy hebben en een prachtig uitzicht op de monding en de zee. Net als de
andere keren voelt het weer zeer goed hun te ontmoeten. In de riviermonding
wemelt het van de vis en visvangende vogels. ’s Avonds zijn er veel kleine
vleermuizen. Na 3 dagen rijden we Villaricos een paar kilometer uit en parkeren
de truck bij een baaitje dat we helemaal voor ons alleen hebben. Het lijkt een
mooie picknick plek, maar gezien alle condooms die hier liggen, is het meer een
“piklikplek”. De baai heeft een kiezelstrand en het is jammergenoeg niet
mogelijk hier te pootjebaden, omdat het stikt van de zeeegels. Niet ver bij ons
vandaan is een in gebruik zijnde zilvermijn.
Ten zuiden van Villaricos
Noordelijk van Villaricos
We rijden verder naar Canada de Gallego. Een niet
toeristisch dorp zonder vakantievilla’s etc in een landbouw- en kassengebied.
Er is een heel mooie baai met zandstrand en palmbomen, waar je helaas niet mag
staan met de truck of camper. Niet ver ervandaan is een groot veld met uitzicht
op de zee en het kiezelstrand, waar je wel meerdere dagen kan staan.
We gaan door naar Alcossebre, een kustplaatsje boven
Valencia en Castello de la Plana. Trucks zwaarder dan 5,5 ton mogen het dorp
niet inrijden, maar omdat wij perse het natuurpark in willen, trekken we ons er
dit keer “noodgedwongen”niets van aan. Van Rose en Fer hebben we gehoord dat er
een piste door het Natuurpark Serra de Irta loopt van Alcossebre naar Peniscola
(nee niet Penis Cola) en in het park zijn mooie plekken om te staan. Omdat we
niet zeker weten of we in het park ook mogen overnachten, verstoppen we de
truck tussen de pijnbomen vlakbij een prachtige baai met kiezelstrand en uitgesleten
rotsen. Zowel op zaterdag als op zondag is er hier bijna geen mens te bekennen.
Wat doen de Spanjaarden eigenlijk in het weekend?
Canada de Gallego
Via kleine haarspeldbochten, die niet in een keer te nemen zijn met de Daf, verlaten we het natuurgebied en rijden door naar Saint Feliu de Guixols. De coördinaten van wat een zeer mooie staplek moet zijn, kloppen niet en als we de truck daarom maar ergens op een open veld parkeren een stukje voor het dorp, worden we weggestuurd door de politie. Hierop besluiten we Spanje te verlaten en via de Route du Soleil door Frankrijk te rijden.
Alles gaat goed totdat in een tunnel in Luik de rem op 1 van de achterwielen vastloopt en we dit pas ontdekken als we bij stoplichten bij Maastricht veel rook van het achterwiel zien komen. We parkeren de truck snel langs de A2 op een bouwterrein en een monteur van DAF maakt de rem los van het wiel en sluit de luchtleiding af, zodat met dit wiel niet meer geremd kan worden. Volgens hem kunnen we zo wel naar huis rijden. In de buurt van Nijmegen zien we echter weer veel rook en nu ook vlammen van het wiel afkomen. Snel de Daf op een bedrijventerrein neergezet, met een poederblusser het vuur gedoofd en Twiga Travelcars gebeld, die hier vlakbij in Ooij zitten. Volgens Willie van Twiga Travelcars kunnen we met dit wiel voorlopig niet naar huis rijden. Omdat we de afgelopen maanden al hadden nagedacht over het aanschaffen van een andere truck, besluiten we de Daf in Ooij te laten staan en de wooncabine over te laten zetten op een andere truck. Wonderbaarlijk genoeg staat het type truck dat wij zoeken te koop op enkele kilometers van de plek waar we met pech staan. Het is een MAN TGM 13.280 4x4.
Dus................in ons eerstvolgende reisverslag zullen foto's en avonturen met de MAN te zien zijn.