vrijdag 30 januari 2015

Marokko, januari 2015



Na het stenige stukje niemandsland tussen Mauritanië en Marokko steken we bij Guerguerat de Marokkaanse grens over. Er staat een lange rij vrachtwagens te wachten voor de toegangspoort en ik stap uit om bij een soldaat te vragen of wij langs de rij mogen rijden. Dat mag, en tot groot ongenoegen van alle wachtende vrachtwagenchauffeurs, kunnen we zo doorrijden tot vlakbij het gebouw met de scan. De douane en politie hebben echter vandaag bedacht dat het toerist-pesten dag is, dus moeten we de truck eerst weer ergens anders neerzetten. Met drie man willen ze in het woongedeelte kijken. Kastjes en koelkast moeten open en matrassen worden opgetild. Bijzondere belangstelling krijgen de hondensnoepjes van Tosh, de aanmaakblokjes voor de barbecue, het doosje met koffiefilterzakjes en een spuitflesje tegen insectensteken. Erger is dat ze onze machete vinden. Volgens hun is dit in Marokko een wapen. Wij blijven volhouden dat het een gereedschap is om takken e.d. weg te hakken en elke keer dat de politieman de machete ergens klaarlegt om m mee te nemen, pak ik m snel weer weg en leg m binnen mijn handbereik. Ze krijgen wel door dat wij hun het mes niet zomaar mee laat nemen en uiteindelijk mogen we het houden. Vervolgens willen ze weten hoeveel euro’s we bij ons hebben, terwijl ze zelf niet weten hoeveel euro’s geïmporteerd mogen worden.

Dan moet Tosh uit de truck en moet de douane voorin kijken. Gevraagd wordt waar de kaart is. Welke kaart?????????? Omdat ze op geen enkel gebied resultaat boeken, vragen ze als laatste naar het inentingsboekje van Tosh.
De truck gaat daarna met de machete open en bloot in het woongedeelte door de scan en de scan registreert het mes niet eens.
Na bijna 5 uren zijn we de Mauretaanse en Marokkaanse grens over.

Na omzwervingen door de West Sahara waarbij Mike een prehistorische speerpunt van 8 cm. en prehistorische snijvoorwerpen vindt en ik een fossiele haaientand van 6,5 cm., komen we aan in Guelmim. Volgens internet zou deze stad zwaar getroffen zijn door de grote regenval in november. We zien dat er veel modder her en der over de wegen is gespoeld, maar dit is allemaal al weer weggeschoven. Ook zijn wat bermen van wegen weggespoeld, maar ook die zijn alweer gerepareerd. Volgens de Marokkanen is het lang geleden dat er zoveel regen is gevallen. De regen vonden ze niet zo erg, dat ze door de dagenlange stroomuitval geen bereik meer hadden met hun mobieltjes, was veel erger. Het mooie van de regen is, dat er op veel plekken in de woestijn gras begint te groeien . Ook de oases staan er frisgroen bij.

Oase van Tighmert

 
We staan enkele dagen bij de oase van Tighmert om goed drinkwater te tanken en de was te doen en rijden dan door naar Assa, waar we de aankomst van o.a. de trucks willen zien die meedoen aan de Africa Eco Race. Dit is een alternatieve Parijs/Dakar rally. We hebben geen enkel idee waar ze precies aankomen en verwachten dat ze via de woestijn ten zuiden van Assa binnenkomen. Omdat we daar niets van voertuigen of een rally ontdekken, rijden we maar weer noordwaarts van Assa richting Foum el Hassn. Dan komen de deelnemers (Kamaz, MAN, Tatra etc.) van de race ons tegemoet en blijkt dat ze met een gangetje van ca. 85 km. per uur over asfalt naar Assa rijden. Elke truck wordt gevolgd door een servicetruck met onderdelen. Als “dank” voor onze interesse in de race, krijgen we een opspattende steen tegen onze voorruit, waar nu dus een ster inzit.



15 kilometer na Icht slaan we rechtsaf bij een waterput om een piste te nemen die niet op de kaart of de Marokko Topo staat. Ca. 25 kilometer weinig bereden, interessante en afwisselende piste, waar Mike nog een prehistorisch gebruiksvoorwerp vindt. De piste komt uit bij Ouabelli.

 

10 Kilometer voor Tata nemen we een piste, die richting de Algerijnse grens gaat. Op een gegeven moment komen we bij een militaire zone, waar met borden aangegeven is dat verder rijden zonder authorisatie  verboden is. De baas van de militairen nodigt ons uit om een glaasje thee te drinken en vindt het erg leuk om met ons te praten. Hij vertelt dat de Africa Eco Rally een paar dagen geleden hier langs is gekomen en dat Amerikanen op dit moment onderzoek doen in het gebied naar de aantrekkingskracht van de aarde en geeft ons zomaar een stuk meteoriet! Het woord “meteoriet” kent hij niet en hij legt ons uit dat het een steen is die uit de lucht is komen vallen en die ssssssssst zegt als ie in het water valt. We mogen van hem zonder officiële authorisatiepapieren het militaire gebied inrijden, als we maar aan niemand vertellen dat we via zijn militaire kamp het gebied zijn ingegaan. Voor het wegrijden krijgen we nog 2 eieren van zijn eigen kippetjes mee voor een omelet. De eerste dag halen we nog niet de helft van de totale lengte van de piste. We rijden over stoffige vlaktes, stenige paden en door zanderige oueds waar volop bloemen bloeien. Voor een groot deel volgen we de Parijs/Dakar rally-piste die aangegeven is door middel van geschoven bulten aarde met wat stenen erop. De piste gaat, op de militaire kampementen na, door onbewoond gebied en is door de vaak hobbelige route niet echt prettig om te rijden.

De volgende dag rijden we verder langs de oued draa  en passeren nog 2 militaire posten waar we alleen maar onze fiches af hoeven te geven. Laat in de middag komen we aan op de camping in het stadje Foum Zguid. De bergen rondom Foum Zguid zijn prachtig paarsgekleurd door de vele bloeiende planten. Op de camping tanken we vers drinkwater en doen we de was. Omdat de laatste nachten vrij koud waren (0-4 graden) willen we ’s avonds de wooncabine opwarmen, maar het Webasto waterstation slaat na ca. 5 minuten branden telkens op storing door vlamonderbreking. Op aanraden van Willy van Twigatravelcars koppelt Mike de uitlaat los van de kachel en laat de kachel zo flink schoonbranden. En..........., hij doet het weer.

Erg leuk is dat de volgende dag de Zwitsers, Julia en Adrian met hun Toyota Hilux de camping oprijden. We hebben hun bij Willies Treffen in Duitsland in september 2014 leren kennen. Zij hebben vorig jaar met Yvon en Marcel door Marokko getoerd. Omdat het voor Marokkaanse begrippen slecht weer is in Foum Zguid, harde wind en een graad of 13, brengen we met ons 4en veel gezellige uurtjes door in onze truck. We bekijken elkaars onderweg gemaakte foto’s en wisselen coördinaten en informatie uit. We ontmoeten ook nog Bert en Astrid met een gerestaureerde Mercedes 911. Zij zijn voor het eerst in Marokko en we geven hun nog wat tips voor hun verdere reis.

 
 
 

Op weg naar Tazenakht zien we wat de overstroming van november heeft aangericht. Bruggen en stukken weg zijn weggespoeld of meters verplaatst en palmbomen ontworteld. Mooi is wel dat de bergen met gras zijn begroeid en dat er veel bloeiende woestijnplanten te zien zijn. Enkele kilometers voor Tazenakht nemen we een piste naar de oase van Fint. De piste blijkt een gravelroad, die prima te rijden is. Aangekomen in de oase van Fint weten we niet wat we zien. De overstromingen hebben een enorme ravage aangericht. Alle tuintjes in de oase zijn weggespoeld en er liggen veel ontwortelde palm- en fruitbomen. Het is een grote strop voor de bewoners van Fint dat zij nu niet meer kunnen voorzien in hun eigen eten. De vissen, kikkers en schildpadden zijn door de zee van water, die zeker 6 meter hoog was, bijna geheel verdwenen. De oase heeft voorlopig een groot deel van zijn charme verloren. De temperatuur hier is ook om te huilen; 12,5 graden. Het is bewolkt en ’s nachts valt er regen.
Op dit moment worden er in Fint weer filmopnames gemaakt voor een nieuwe Asterix en Obelix film en ook de decorstukken voor deze film zijn door de overstromingen ernstig beschadigd.

Fint
 
 


In Zagora staan we op camping Oasis Palmier. Hier is het erg rustig met bijna alleen maar 4x4 voertuigen. Het is koud (14 graden) en af en toe doen we de kachel maar aan. We zetten de MAN aan de walstroom en doen hier de was. Het drinkwater is hier niet goed, dus we wachten nog even met het bijvullen van onze watertank. Mike ontdekt een plasje olie bij het achterwiel en omdat waarschijnlijk een oliekeerring lekt, bellen we de MAN garage in Casablanca om te vragen waar we dit het beste kunnen laten repareren. Zij willen ons naar Marrakech laten rijden en dan een monteur naar ons toesturen. Mocht het niet te repareren zijn, of heeft de monteur niet de juiste onderdelen dan kunnen we doorrijden naar Casablanca. Casablanca ligt in het noorden en we zien het helemaal niet zitten om zover noordwaarts te gaan. Omdat we op internet hebben gelezen dat er ook een MAN garage in Agadir is, gaat onze voorkeur uit naar deze stad. Via Tazenakht, Talliouine en Taroudannt rijden we in een harde storm met veel zand in de lucht naar Agadir. Hier aangekomen, blijkt de garage nog in aanbouw te zijn en vinden de reparaties aan de trucks plaats buiten op de stoep. De oliekeerring is zowel in Agadir als in Casablanca niet op voorraad en moet opgestuurd worden vanuit Duitsland. Over een week is het onderdeel binnen. “Beangstigend” is dat de monteurs ons vragen welke soort olie er in het differentieel moet en of wij ook gereedschap hebben om de keerring te monteren.

Omdat we nu zeker een week moeten wachten, doen we eerst inkopen bij de Marjane en rijden door naar Taghazout en zetten de truck aan het strand tussen andere 4x4 trucks. Het is hier best wel gezellig en we zien weer veel mensen die we her en der in Marokko en de West Sahara al zijn tegengekomen. We ontmoeten o.a. Stany en Carina (www.shaggy2-worldtrek.weebly.com) en Patrick en Greet (www.wijzijnweg.com) uit België met hun MAN's, Karl Heinz Benemsi uit Duitsland in zijn Magirus en David, Noi en Sebastian uit Thailand in hun 31 jaar oude Mercedes. Mooi is dat de temperatuur bij Agadir een stuk beter is (20/21 gr.) dan in de gebieden waar we de laatste weken waren. Omdat het hier zo toeristisch is, valt er voor de Marokkanen veel te verdienen. Ze bieden fruit, brood, eieren, donuts, pinda’s, vis etc. aan tegen een veelvoud van wat het normaal kost. Er is zelfs een Marokkaan die “gerookte paling” roept en aanbiedt.

Na dik een week wachten op de onderdelen, reizen we weer af naar de garage in Agadir. Vannacht (29 januari) heeft er volgens Marokkanen een kleine aardbeving plaatsgevonden vlakbij Agadir. We hebben er niks van gemerkt en de koffiekopjes staan nog gewoon op tafel.

Vanaf het moment dat we de truck bij de MAN garage neerzetten, loopt er geen druppel olie meer uit de achteras. Vraag is nu of we de olielekkage wel moeten laten repareren. We zetten vraagtekens bij de juistheid van de geleverde onderdelen en ook omdat ze volgens ons vrij weinig kennis van zaken hebben, besluiten we de reparatie niet te laten uitvoeren.
Zodra we in Taghazout terug zijn, begint de as weer te lekken. We verlaten Taghazout om terug te reizen naar het oosten richting Merzouga. Jammergenoeg wordt de olielekkage onderweg alleen maar erger en daarom rijden we door naar Casablanca.