Na het stenige stukje niemandsland tussen Mauritanië en
Marokko steken we bij Guerguerat de Marokkaanse grens over. Er staat een lange
rij vrachtwagens te wachten voor de toegangspoort en ik stap uit om bij een
soldaat te vragen of wij langs de rij mogen rijden. Dat mag, en tot groot
ongenoegen van alle wachtende vrachtwagenchauffeurs, kunnen we zo doorrijden
tot vlakbij het gebouw met de scan. De douane en politie hebben echter vandaag
bedacht dat het toerist-pesten dag is, dus moeten we de truck eerst weer ergens
anders neerzetten. Met drie man willen ze in het woongedeelte kijken. Kastjes en
koelkast moeten open en matrassen worden opgetild. Bijzondere belangstelling
krijgen de hondensnoepjes van Tosh, de aanmaakblokjes voor de barbecue, het
doosje met koffiefilterzakjes en een spuitflesje tegen insectensteken. Erger is
dat ze onze machete vinden. Volgens hun is dit in Marokko een wapen. Wij
blijven volhouden dat het een gereedschap is om takken e.d. weg te hakken en
elke keer dat de politieman de machete ergens klaarlegt om m mee te nemen, pak
ik m snel weer weg en leg m binnen mijn handbereik. Ze krijgen wel door dat wij
hun het mes niet zomaar mee laat nemen en uiteindelijk mogen we het houden.
Vervolgens willen ze weten hoeveel euro’s we bij ons hebben, terwijl ze zelf
niet weten hoeveel euro’s geïmporteerd mogen worden.
Dan moet Tosh uit de truck en moet de douane voorin
kijken. Gevraagd wordt waar de kaart is. Welke kaart?????????? Omdat ze op geen
enkel gebied resultaat boeken, vragen ze als laatste naar het inentingsboekje
van Tosh.
De truck gaat daarna met de machete open en bloot in het
woongedeelte door de scan en de scan registreert het mes niet eens. Na bijna 5 uren zijn we de Mauretaanse en Marokkaanse grens over.
Na omzwervingen door de West Sahara waarbij Mike een
prehistorische speerpunt van 8 cm. en prehistorische snijvoorwerpen vindt en ik
een fossiele haaientand van 6,5 cm., komen we aan in Guelmim. Volgens internet
zou deze stad zwaar getroffen zijn door de grote regenval in november. We zien
dat er veel modder her en der over de wegen is gespoeld, maar dit is allemaal
al weer weggeschoven. Ook zijn wat bermen van wegen weggespoeld, maar ook die
zijn alweer gerepareerd. Volgens de Marokkanen is het lang geleden dat er
zoveel regen is gevallen. De regen vonden ze niet zo erg, dat ze door de
dagenlange stroomuitval geen bereik meer hadden met hun mobieltjes, was veel
erger. Het mooie van de regen is, dat er op veel plekken in de woestijn gras
begint te groeien . Ook de oases staan er frisgroen bij.
We staan enkele dagen bij de oase van Tighmert om goed drinkwater
te tanken en de was te doen en rijden dan door naar Assa, waar we de aankomst
van o.a. de trucks willen zien die meedoen aan de Africa Eco Race. Dit is een
alternatieve Parijs/Dakar rally. We hebben geen enkel idee waar ze precies
aankomen en verwachten dat ze via de woestijn ten zuiden van Assa binnenkomen.
Omdat we daar niets van voertuigen of een rally ontdekken, rijden we maar weer
noordwaarts van Assa richting Foum el Hassn. Dan komen de deelnemers (Kamaz,
MAN, Tatra etc.) van de race ons tegemoet en blijkt dat ze met een gangetje van
ca. 85 km. per uur over asfalt naar Assa rijden. Elke truck wordt gevolgd door
een servicetruck met onderdelen. Als “dank” voor onze interesse in de race,
krijgen we een opspattende steen tegen onze voorruit, waar nu dus een ster
inzit.
Oase van Tighmert
15 kilometer na Icht slaan we rechtsaf bij een waterput
om een piste te nemen die niet op de kaart of de Marokko Topo staat. Ca. 25
kilometer weinig bereden, interessante en afwisselende piste, waar Mike nog een
prehistorisch gebruiksvoorwerp vindt. De piste komt uit bij Ouabelli.
10 Kilometer voor Tata nemen we een piste, die richting
de Algerijnse grens gaat. Op een gegeven moment komen we bij een militaire
zone, waar met borden aangegeven is dat verder rijden zonder authorisatie verboden is. De baas van de militairen nodigt
ons uit om een glaasje thee te drinken en vindt het erg leuk om met ons te
praten. Hij vertelt dat de Africa Eco Rally een paar dagen geleden hier langs
is gekomen en dat Amerikanen op dit moment onderzoek doen in het gebied naar de
aantrekkingskracht van de aarde en geeft ons zomaar een stuk meteoriet! Het
woord “meteoriet” kent hij niet en hij legt ons uit dat het een steen is die
uit de lucht is komen vallen en die ssssssssst zegt als ie in het water valt. We
mogen van hem zonder officiële authorisatiepapieren het militaire gebied
inrijden, als we maar aan niemand vertellen dat we via zijn militaire kamp het
gebied zijn ingegaan. Voor het wegrijden krijgen we nog 2 eieren van zijn eigen
kippetjes mee voor een omelet. De eerste dag halen we nog niet de helft van de
totale lengte van de piste. We rijden over stoffige vlaktes, stenige paden en
door zanderige oueds waar volop bloemen bloeien. Voor een groot deel volgen we de
Parijs/Dakar rally-piste die aangegeven is door middel van geschoven bulten
aarde met wat stenen erop. De piste gaat, op de militaire kampementen na, door
onbewoond gebied en is door de vaak hobbelige route niet echt prettig om te
rijden.
De volgende dag rijden we verder langs de oued draa en passeren nog 2 militaire posten waar we
alleen maar onze fiches af hoeven te geven. Laat in de middag komen we aan op
de camping in het stadje Foum Zguid. De bergen rondom Foum Zguid zijn prachtig
paarsgekleurd door de vele bloeiende planten. Op de camping tanken we vers
drinkwater en doen we de was. Omdat de laatste nachten vrij koud waren (0-4
graden) willen we ’s avonds de wooncabine opwarmen, maar het Webasto
waterstation slaat na ca. 5 minuten branden telkens op storing door
vlamonderbreking. Op aanraden van Willy van Twigatravelcars koppelt Mike de
uitlaat los van de kachel en laat de kachel zo flink schoonbranden.
En..........., hij doet het weer.
Erg leuk is dat de volgende dag de Zwitsers, Julia en
Adrian met hun Toyota Hilux de camping oprijden. We hebben hun bij Willies
Treffen in Duitsland in september 2014 leren kennen. Zij hebben vorig jaar met
Yvon en Marcel door Marokko getoerd. Omdat het voor Marokkaanse begrippen
slecht weer is in Foum Zguid, harde wind en een graad of 13, brengen we met ons
4en veel gezellige uurtjes door in onze truck. We bekijken elkaars onderweg
gemaakte foto’s en wisselen coördinaten en informatie uit. We ontmoeten ook nog
Bert en Astrid met een gerestaureerde Mercedes 911. Zij zijn voor het eerst in
Marokko en we geven hun nog wat tips voor hun verdere reis.
Op weg naar Tazenakht zien we wat de overstroming van
november heeft aangericht. Bruggen en stukken weg zijn weggespoeld of meters
verplaatst en palmbomen ontworteld. Mooi is wel dat de bergen met gras zijn
begroeid en dat er veel bloeiende woestijnplanten te zien zijn. Enkele
kilometers voor Tazenakht nemen we een piste naar de oase van Fint. De piste
blijkt een gravelroad, die prima te rijden is. Aangekomen in de oase van Fint
weten we niet wat we zien. De overstromingen hebben een enorme ravage
aangericht. Alle tuintjes in de oase zijn weggespoeld en er liggen veel
ontwortelde palm- en fruitbomen. Het is een grote strop voor de bewoners van
Fint dat zij nu niet meer kunnen voorzien in hun eigen eten. De vissen, kikkers
en schildpadden zijn door de zee van water, die zeker 6 meter hoog was, bijna
geheel verdwenen. De oase heeft voorlopig een groot deel van zijn charme verloren.
De temperatuur hier is ook om te huilen; 12,5 graden. Het is bewolkt en ’s
nachts valt er regen.
Op dit moment worden er in Fint weer filmopnames gemaakt
voor een nieuwe Asterix en Obelix film en ook de decorstukken voor deze film
zijn door de overstromingen ernstig beschadigd.
Fint
In Zagora staan we op camping Oasis Palmier. Hier is het
erg rustig met bijna alleen maar 4x4 voertuigen. Het is koud (14 graden) en af
en toe doen we de kachel maar aan. We zetten de MAN aan de walstroom en doen
hier de was. Het drinkwater is hier niet goed, dus we wachten nog even met het
bijvullen van onze watertank. Mike ontdekt een plasje olie bij het achterwiel
en omdat waarschijnlijk een oliekeerring lekt, bellen we de MAN garage in
Casablanca om te vragen waar we dit het beste kunnen laten repareren. Zij
willen ons naar Marrakech laten rijden en dan een monteur naar ons toesturen.
Mocht het niet te repareren zijn, of heeft de monteur niet de juiste onderdelen
dan kunnen we doorrijden naar Casablanca. Casablanca ligt in het noorden en we
zien het helemaal niet zitten om zover noordwaarts te gaan. Omdat we op
internet hebben gelezen dat er ook een MAN garage in Agadir is, gaat onze
voorkeur uit naar deze stad. Via Tazenakht, Talliouine en Taroudannt rijden we
in een harde storm met veel zand in de lucht naar Agadir. Hier aangekomen,
blijkt de garage nog in aanbouw te zijn en vinden de reparaties aan de trucks
plaats buiten op de stoep. De oliekeerring is zowel in Agadir als in Casablanca
niet op voorraad en moet opgestuurd worden vanuit Duitsland. Over een week is
het onderdeel binnen. “Beangstigend” is dat de monteurs ons vragen welke soort
olie er in het differentieel moet en of wij ook gereedschap hebben om de keerring te
monteren.
Omdat we nu zeker een week moeten wachten, doen we eerst
inkopen bij de Marjane en rijden door naar Taghazout en zetten de truck aan het
strand tussen andere 4x4 trucks. Het is hier best wel gezellig en we zien
weer veel mensen die we her en der in Marokko en de West Sahara al zijn
tegengekomen. We ontmoeten o.a. Stany en Carina (www.shaggy2-worldtrek.weebly.com) en Patrick en Greet (www.wijzijnweg.com) uit België met hun MAN's, Karl Heinz Benemsi uit Duitsland in zijn Magirus en David, Noi en Sebastian uit Thailand in hun 31 jaar oude Mercedes. Mooi is dat de temperatuur bij Agadir een stuk beter is (20/21
gr.) dan in de gebieden waar we de laatste weken waren. Omdat het hier zo
toeristisch is, valt er voor de Marokkanen veel te verdienen. Ze bieden fruit,
brood, eieren, donuts, pinda’s, vis etc. aan tegen een veelvoud van wat het
normaal kost. Er is zelfs een Marokkaan die “gerookte paling” roept en
aanbiedt.
Na dik een week wachten op de onderdelen, reizen we weer
af naar de garage in Agadir. Vannacht (29 januari) heeft er volgens Marokkanen
een kleine aardbeving plaatsgevonden vlakbij Agadir. We hebben er niks van
gemerkt en de koffiekopjes staan nog gewoon op tafel.
Vanaf het moment dat we de truck bij de MAN garage neerzetten,
loopt er geen druppel olie meer uit de achteras. Vraag is nu of we de olielekkage
wel moeten laten repareren. We zetten vraagtekens bij de juistheid van de geleverde
onderdelen en ook omdat ze volgens ons vrij weinig kennis van zaken hebben, besluiten
we de reparatie niet te laten uitvoeren.
Zodra we in Taghazout terug zijn, begint de
as weer te lekken. We verlaten Taghazout om terug te reizen naar het oosten
richting Merzouga. Jammergenoeg wordt de olielekkage onderweg alleen maar erger
en daarom rijden we door naar Casablanca.