vrijdag 25 december 2015

Marokko, december 2015


Marokko, december 2015

 

Op 1 december is de stand van zaken wat betreft “ongelukjes” als volgt: nummerbord is weggewaaid in storm, boiler is uit zijn behuizing gezakt, aggregaat lekt olie en we zijn de dop van onze watertank kwijtgeraakt. Ook konden we een keer onze wooncabine niet meer in omdat een moer van het slot was losgetrild. Mike is toen via een dakluik naar binnengeklommen en heeft van binnenuit de deur open weten te krijgen. Willie van Twiga Travelcars regelt voor ons een nieuw nummerbord en de dop van de watertank bestelt onze dochter Lisa via internet. Zodra Yvon en Marcel afreizen naar Marokko nemen zij deze dingen voor ons mee. Mike heeft de boiler met een spanband weer vastgesjord, een plastic zak in het watervulgat gestopt en een moer binnen het aggregaat aangedraaid.  Zonder nummerbord rijden in Marokko is geen probleem, maar wij verwachten dat het wel een probleem wordt op de terugweg in Spanje/Frankrijk. Onderweg bij een controlepost van de gendarmerie vertelt Mike dat het nummerbord eraf is gewaaid door beaucoup de vin (wijn), i.p.v. vent (wind).

Op 21 december verloopt ons 3-maanden visum. Een ander jaar zijn we helemaal teruggereden naar de Spaanse enclave Ceuta en toen weer Marokko ingereden om op die manier aan een nieuw 3 maanden visum te komen. Van Fransen horen we dat je ook via sommige campings in Marokko een nieuw 3 maanden visum kan regelen. We rijden naar camping l’Oasis in Tighmert en vragen Hassan of hij een nieuw visum voor ons kan regelen. Hij kan dat wel regelen en wij vertrekken naar Plage Blanche. Er zijn veel flamingo’s, grondeekhoorns en muggen en teken.

 
 


We staan hier een aantal dagen helemaal in ons eentje en rijden een leuke piste richting Foum Assaka, die we in 2012 met de Daf hebben gereden. De piste is op sommige stukken bijna te smal voor onze truck zodat we met moeite bepaalde bochten om heuvels kunnen rijden en als we op een gegeven moment zien dat de piste niet meer bereden is, besluiten we via een andere piste door de heuvels terug te rijden. 14 Kilometer voor Plage Blanche komen we weer op de normale weg uit. Een stuk strand sluit dit jaar de verbinding tussen de zee en de oued af en daarom kunnen we het aan de overkant van de oued gelegen vissersdorp via het strand bereiken.

11 Dagen voor afloop van het visum gaan we samen met Hassan in de truck naar Guelmim om de verlenging van ons visum te regelen. In de stad maken we eerst 3 kopieën van de bladzijde uit ons paspoort waar de inreisdatum en het politienummer opstaan, 3 kopieën van de bladzijde met onze foto en paspoortnummer en 3 kopieën van onze creditcard. Ook nemen wij per persoon 3 pasfoto’s mee. Alle kopieën moeten vervolgens geautoriseerd worden in het gemeentehuis. Elke kopie krijgt 3 stempels en een soort postzegel. De postzegel kost 2 dirham per stuk. Gewapend met de benodigde kopieën gaan we naar de gendarmerie. Hier blijkt dat er nog een in het Arabisch getypte verklaring moet worden gemaakt dat ons tijdelijke adres in Marokko de camping in Tighmert is. Ook moeten Mike en ik een handgeschreven brief opstellen waarin wij verzoeken om een nieuw 3 maandenvisum. Gelukkig is er vlakbij de gendarmerie een “kantoortje” waar een man met 2 vingers brieven typt voor mensen die zelf geen typemachine of computer hebben. Voor 30 dirham maakt hij het Arabische briefje. Opnieuw naar de gendarmerie en daar blijkt dat onze handgeschreven brief niet goed is omdat het 2 aparte verzoeken van Mike en mij moeten zijn. Oké, dan maken we er wel 2 verzoeken van. Een hoge pief van de gendarmerie vult 2 visumaanvraagformulieren in op de computer en dan kunnen we naar het politiebureau. Hassan vraagt ons om 100 dirham die hij vervolgens stiekem in de handen van de hoge pief drukt. Wij zijn hier geen voorstanders van maar volgens Hassan is dit nodig om een en ander vlotter te laten verlopen. Aangekomen bij de politie wordt ons meegedeeld dat het formulier dat de gendarmerie heeft gemaakt, helemaal niet met de computer had mogen worden ingevuld, maar dat wij dat zelf handmatig hadden moeten invullen. Oké, dan maar weer terug naar de gendarmerie om het formulier handmatig in te vullen. De hoge pief heeft middagpauze, maar dankzij het smeergeld is er wel een andere hoge pief die voor ons de blanco formulieren wil uitdraaien en na invullen wil stempelen. Met deze formulieren weer terug naar de politie en daar wordt ons verteld dat alles in 2-voud had moeten worden ingevuld. Dus weer terug naar de gendarmerie om de formulieren nog een keer in te vullen en deze af te laten stempelen. Dan weer naar de politie om dit weer te laten stempelen en dan een laatste keer naar de gendarmerie die ons eindelijk een bewijs geeft dat wij een nieuw 3 maanden visum hebben aangevraagd. Ondanks of dankzij het smeergeld hebben wij na 8 uren onze benodigde papieren.

Weer aangekomen op de camping in Tighmert zien we dat Gerrit en Jorina (www.togetherontour.nl) er ook staan. Zij hebben zo veel problemen gehad om de Senegalese grens over te komen zonder carnet de passages dat zij besloten hebben terug te keren naar Marokko en hier hun reis voort te zetten. Het is erg leuk om hun weer te ontmoeten en we hebben een gezellige dag met z’n 4en.

Via Fask en Irherrhar rijden we richting Bou Izakarn en slaan dan af naar Souk Jemaa n-Tirhirte. Volgens onze kaart moet er een piste naar dit dorp gaan, maar helaas is het een smal geasfalteerd weggetje. We rijden door richting Tafraoute en zetten de truck in een mooie oued om te overnachten. Al snel komt de politie langs om te zeggen dat we hier niet mogen staan omdat het gevaarlijk is. Het zou wel eens kunnen gaan regenen en dan zou de truck wegspoelen of mensen zouden stenen naar ons kunnen gooien. Ook al zijn wij helemaal niet bang voor deze dingen, we mogen van hun niet in de oued blijven staan. Omdat wij niet onder de indruk zijn van hun bangmakerij, vraagt de politie ons of wij eigenlijk wel toeristen zijn en wil onze paspoorten controleren. Omdat het al bijna donker is geworden, zetten we de truck op een mooi plekje 8 kilometer voor Tafraoute. Als we de wooncabine ingaan, zie ik dat ik 2 keukenkastjes vergeten ben af te sluiten en de inhoud van de kastjes ligt over de hele vloer verspreid.

De volgende dag rijden we naar les pierres bleues (de blauwe rotsen) vlak voor Tafraoute. Een Belgische landschapskunstenaar heeft hier het onzalige idee gehad om rotsen blauw en roze te schilderen. De omgeving van Tafraoute is werkelijk prachtig met bijna onnatuurlijk gestapelde rotsblokken en wij vinden de blauwgeschilderde rotsen een actie van vandalisme.  Je kan hier wel prachtig vrij staan met de truck en mooie wandelingen maken.

Tafraoute
 
 
 
Via Igherm rijden we naar Taliouine. Van Tafraoute naar Igherm is de route vrij saai met kale onbewoonde heuvels. De amandelbomen staan nog niet in bloei en daarom ziet het er allemaal een beetje naargeestig uit. Na Igherm wordt de route mooier met prachtige vergezichten. Veel bruggen over oueds zijn weggespoeld en nog niet gerepareerd. Het is moeilijk in de bergen een leuke overnachtingsplek te vinden.

De volgende dag rijden we naar Aoulouz en nemen een paar kilometer buiten dit dorp een weggetje richting Ouzioua om vervolgens een piste richting een waterval te nemen. We rijden het stuk piste door de bergen, maar deze is zo smal, dat we met moeite haarspeldbochten kunnen nemen. We rijden op het randje van het pad met bochten die aan de afgrondzijde zijn opgevuld met keien. Een geitenhoeder op de berg staat te lachen om de gekke toeristen die met een veel te grote truck dit pad willen rijden. We besluiten de piste niet verder af te rijden en vinden een mooie overnachtingsplaats in de prachtige omgeving met bergen en diepgroene arganbomen.



Als we op de Tizi n Test bergpas rijden zien we ineens Gerrit en Jorina in hun Unimog achter ons verschijnen. Op het hoogste punt van de pas (2100 meter) drinken we wat bij een restaurantje. De Tizi n Test pas is veel smaller dan de Tizi n Tichka pas en is veel rustiger wat verkeer betreft. Ook vinden wij de omgeving en de natuur waar wij doorheen rijden, mooier. Een stukje voor Asni zetten we de trucks op een heuvel tussen de naald- en eucalyptus bomen. Onder in het dal liggen zoutmijnen. Omdat het ’s avonds flink afkoelt, maakt Gerrit een kampvuur en kunnen we in het licht en de warmte van het vuur ons bord eten opeten. Om 10 uur ’s avonds komt de boswachter ons vertellen dat we hier niet mogen staan en dat we ook geen kampvuur hadden mogen maken. We doven het vuur en uiteindelijk is het toch geen probleem dat we hier overnachten. De volgende dag rijden Gerrit en Jorina richting Marrakech en wij slaan af tussen Asni en Tahanaoute en nemen een mooie smalle route door de bergen richting Oukaimeden (Marokkaans skioord). De route is prima te rijden, met alleen in het begin een erg krappe doorgang tussen huizen in een dorp. Als onze truck breder was geweest, hadden we de daken van de huisjes afgereden. De bergroute komt uit in de vallei van l’Ourika. Deze vallei valt ons erg tegen en is bovendien erg toeristisch. Overal staan mannetjes met groene of oranje hesjes toeristen naar parkeerplaatsen te dirigeren, er zijn veel restaurants met rode en oranje plastic stoelen, op parkeerplaatsen staan zielige kamelen waar toeristen een ritje op kunnen maken en er zijn veel winkels met de gebruikelijke Marokkaanse souvenirs. We willen eigenlijk de waterval van Setti Fatma bewonderen, maar draaien snel de truck om en rijden richting Demnate. We overnachten in een oued bij Sidi Rahal. 3 Keer komt de politie langs om te zeggen dat we voor onze veiligheid beter bij het benzinestation of het politiebureau in het dorp kunnen gaan staan. We blijven in de oued staan, maar ons is zo langzamerhand wel duidelijk dat de Marokkaanse politie bezorgd is om de veiligheid van buitenlandse toeristen.

We doen inkopen bij de Marjane supermarkt in El Kelaa des Sraghna, waar de beveiligers van de winkel uitgerust zijn met metaaldetectoren. We rijden verder richting Beni Mellal en slaan af bij Afourer om naar de barrage van Bin el Ouidane in de Hoge Atlas te rijden. Een heel mooi (stuw)meer in de bergen, waar we helaas geen fijne plek vinden om vrij te staan.

Bin el Ouidane
 
 


We zetten de truck ergens langs de kant van de weg en als het donker is klopt de gendarmerie op de deur om te vertellen dat er op deze plek geen beveiliging is en dat we terug moeten rijden naar een dorp om de truck bij een hotel neer te zetten. Aangezien wij liever niet in het donker rijden en ook niet bij een hotel willen staan, weigeren wij de plek te verlaten. De gendarmerie begrijpt het, maar wil precies weten welke route wij de komende dagen gaan rijden en dat we de volgende ochtend fiches inleveren op het bureau van de gendarmerie in het eerstvolgende dorp. De nacht verloopt rustig en de volgende dag leveren wij de fiches in bij de gendarmerie, die ’s nachts om 1 uur nog gecontroleerd had of wij veilig waren. Bij Tilougguite houdt de asfaltweg op en begint de piste. De omgeving is prachtig, met hoge bergen begroeid met naaldbomen en beken die tussen de bergen doorstromen. Een zeer geïsoleerd gebied met maar af en toe een paar huisjes. Op een gegeven moment moeten we een gammel uitziende noodbrug over met losliggende balken en staalplaten, waar Mike eerst inspecteert of deze het gewicht van onze truck wel kan dragen. Volgens een Marokkaan kan het wel en we bereiken zonder problemen de overkant. Bij de Cathedral Rocks (La Cathedrale), een hoge rots in de vorm van een kathedraal, stopt de piste bij de rivier. Een leuke plek om te overnachten, alleen verdwijnt om 15.00 uur de zon al achter “de kathedraal” en wordt het koud en schemerig.

 
 


Een meisje dat met haar familie (9 kinderen) op een berg vlakbij woont, brengt thee en brood met olie bij de truck en vraagt of wij op bezoek komen bij haar familie. Ze is 15 jaar en vindt het erg jammer dat ze niet meer naar school gaat omdat ze mee moet helpen in de huishouding. Het liefst zou ze trouwen met een Nederlander en in Nederland wonen. Via de Tizi n Llissi bergpas (2600 meter) dalen we via smalle gravelpaden af naar de Vallei van Ait Bougmez. Hier komen we langs de dorpen Tabant en Agouti, waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Langs de oevers van de rivier in de vallei zijn stukjes landbouw- en grasgebied, waar schapen en zwart-witte koeien staan te grazen. Jarenlang was de vallei in de winter compleet afgesloten van de buitenwereld en de mensen in de dorpen zijn sinds die tijd nog steeds min of meer zelfvoorzienend.  Pas in 2001 is er elektriciteit in het gebied gekomen.




Bij Agouti nemen we de verkeerde weg en rijden een akelig stuk weggespoelde piste naar Achaouikh en verder door naar Demnate. We vinden de route van het meer van Bin el Ouidane naar de vallei van Ait Bougmez een van de mooiste routes in Marokko die we tot nu toe hebben gereden.
Via Demnate rijden we naar camping Zebra in Ouzoud, waar we Gerrit en Jorina weer treffen en waar ook Marcel en Yvon ’s avonds arriveren. Overdag is de lucht stralend blauw en met een temperatuur van 20 graden vieren we met zijn 6en een gezellige 1e Kerstdag met live Marokkaanse muziek waarvan het volume iets te hard staat om nog met elkaar te kunnen praten. Camping Zebra is misschien wel de beste en schoonste camping in Marokko. 2e Kerstdag beginnen we aan de bergroute van Demnate naar Ouarzazate. Prachtig ruig landschap, maar de weg is vrij smal en op veel plaatsen is het asfalt verdwenen of zitten er grote gaten in de weg. We parkeren de trucks voor de nacht op 1600 meter hoogte op een heuvel waar het ijzig koud waait.
 
 
 
 
De volgende dag komen we in Ouarzazate aan waar het ook maar 13 graden is. Na benzine tanken en inkopen doen, rijden we door naar de oase van Fint. ’s Nachts vriest het.  Na een dagje uitrusten in Fint nemen we via Zaouia Tafetchna een piste richting Zagora. De piste gaat door zeer afwisselend landschap en is slechts op enkele punten een beetje krap voor de trucks. Onderweg overnachten we in een mooie verlaten oase, waar de vleermuizen ’s avonds vlak boven ons hoofd vliegen. De volgende dag doen we inkopen op de soukh in Zagora en rijden door naar Tagounite, waar de Africa Eco Rally bivak houdt. Marcel en Gerrit vinden rally’s geweldig interessant en maken veel foto’s van alle racetrucks. We mogen met onze trucks door de finish-ereboog rijden en Mike rijdt bij het achteruitrijden onze trap helemaal krom. We overnachten bij het bivak van de rally en “genieten” ’s nachts van het lawaai van brommende aggregaten en wegracende auto’s met hardknetterende uitlaten. ’s Ochtends rijden we naar het startpunt van de dagetappe van de rally, wat eigenlijk geheim is, maar waar Gerrit op slinkse wijze is achtergekomen. Hier staan we in het stof van helicopters en opnieuw hard wegracende motoren, buggys, auto’s en racetrucks. Als de rally is vertrokken, volgen wij een stuk de door hun te rijden piste en buigen dan af richting Algerijnse grens. We overnachten ’s nachts op een mooie plek tussen de zandduinen.
 
 
 
Marcel en Gerrit maken onze kromme trap weer zodanig betreedbaar dat we niet onze benen breken als we de wooncabine in of uitgaan. In plaats van vuurwerk op oudejaarsavond, genieten we van een prachtige sterrenhemel met af en toe een vallende ster.